A Sociedad Española de Beneficencia de Panamá foi creada en 1885, nunha reunión doa colectividade española residente na cidade, e baixo a presidentcia José Mª Fernández. Foi a sociedade de emigrantes máis antiga no país, aínda cando Panamá formaba parte de Colombia e tivo unha grande influencia e foi referente para todas as entidades de emigrantes creadas despois.
O seu obxectivo principal foi sempre a beneficencia, o socorro e auxilio a todos os seus socios. Naceu como unha institución sen ánimo de lucro que tiña como fin último fomentar a unión entre os españois e os seus descendentes. Isto foi o que conseguíu en todos os anos de existencia: converteuse nun aglutinador que favorecía o proceso de integración dos emigrantes no novo país de acollida.
Nos primeiros anos de existencia houbo un debate entre os socios sobre si primar o aspecto benéfico e mutualista e outros que querían destacar os fins recreativos. Produto destas disensión foi a primeira escisión de socios que crearon o Centro Español de Panamá. Anos máis tarde, coa guerra civil, tamén houbo enfrontamentos enre partidarios da República e os franquistas, que derivarían na fundación doutro centro ao marxe da sociedae que se pasaría a chamar, “Club Deportivo Unión Española” (1962).
A sociedade durante os seus primeiros 27 anos de vida foi eminentemente benéfica, actividade ao que co tempo se foron unindo actividades culturais e recreativas. Así aparece no seu primeiro regulamento, no artigo 2: “ El objero de la sociedad es:

1. Socorrer a todo individuo que forme parte de ella y que hallándose enfermo, sin recursos, reclame sus auxilios para curarse, atendiendo a los gastos de su entierro, si falleciera, sin dejar con qué hacerlo.
2. Favorecer en cuanto sea posible a todo español que habiendo pertenecido a la sociedad, mientras se lo permitieron sus recursos, se hallase sin medios de subsistencia e imposibilitado de procurársela por el mal estado de salud.
3. Socorrer a las viudad y huérfanos de los españoles que hayan pertenecido a la sociedad, siempre que carezcan de recursos para su sustento diario
4. Auxiliar a los españoles, no socios, residentes o transeúntes, siempre que comprueben estar necesitados.
   De 1885 ata 1912 a SEB estivo situada en locais alugados do barrio de Santa Ana, da capital panameña pero nese ano se instala na Avenida Central, nun edificio da súa propiedade. En 1960 trasládase á Vía España onde estaría ata 1975, ano no que se ubican na urbanización La Loma, na zona de Hato Pintado.
   A partir de 1965, tras anos convulsos por disensións entre varias faccións dos socios, a institución se estabiliza e deriva as súas actividades máis ao recreo que á beneficencia, perdendo a súa identidade inicial. O cambio social e económico tanto do país como da colectividade emigrante, provoca que a beneficencia sexa un aspecto residual, destinada ás doazóns ao Asilo de anciáns e á Escuela España de Natá de los Caballeros. En febreiro de 1975 aproba uns novos estatutos nos que aparecen as finalidades principais:
5. Fomentar a unión entre os españois e os seus descendentes residentes no territorio da república
6. Estreitar os vínculos de amizade entre panameños e españois
7. Impulsar a cultura en xeral ampliando e extendendo as súas actividades e enaltecendo os seus valores fundamentais
8. O recreo, estimulando toda clase de diversións e entretementos
9. A beneficencia, que se exercerá nos seus aspectos pertinentes

Esta entidade fundouse en Bos Aires baixo a denominación de "Sala Española de Comercio y Asilo de Beneficencia" promovida por D. Vicente Rosa y Carin, coa intención de crear unha casa de beneficencia para os españois indixentes.
Esta iniciativa recibiu o apoio de destacas personalidades da colectividade como Francisco Gómez Díez, Benito Hortelano, José Miguel Bravo e Vicente Casares, entre outros.
Tras unha época de crise foi refundada o 20 de novembro de 1857 como "Sociedad Española de Beneficencia" e baixo os seus auspicios o 8 de decembro de 1877 foi inaugurado o centro hospitalario que é coñecido como "Hospital Español". Dende ese momento e ata a actualidade ofrece asistencia sanitaria gratuíta aos seus socios e aos emigrantes españois máis necesitados. Conta ademais cunha farmacia social.

En 1918 a "Sociedad española de socorros mutuos de Mendoza" defendeu a idea, ante a colectividade española residente na cidade, da necesidade de crear un hospital para atender a todos os emigrantes españois enfermos que residiran na zona.
Creouse entonces unha "Comisión pro-hospital" integrada polos presidentes y secretarios de todas as asociación españolas de Mendoza, e presidida por Rito Baquero, presidente da sociedade de socorros mutuos. Esta comisión foi o xerme da creación en 1923 da "Sociedad española de beneficencia y mutualidad" que tiña como finalidade prioritaria a construción do sanatorio.
Uns meses despois, Balbino Arizu, rico bodeguero español instalado alí, consegue, coa axuda doutros comerciantes españois a cantidade de 125.000 pesos destinados á construción do hospital. O Sr. Escorihuela, tamén bodegueiro español, doou o terreno onde se erixiu o centro médico.
A colectividade participou activamente na consecución dos fondos precisos e en 1939 foi inaugurado o Hospital español, que aínda hoxe segue funcionando como centro hospitalario e médico.

Esta entidade foi creada por membros da pequena colectividade española residente na cidade de Cochabamba en Bolivia. Nela está integrada un pequeno grupo de galegos que formaron a denominada "Peña Gallega".
No ano 2000 recibiron a visita do presidente da Xunta de Galicia, Manuel Fraga.

No outono de 1868, un pequeno grupo de españois xuntáronse nun pequeno local do 151 Bowery Street en Manhattan, para crear la Sociedad Española de Socorros Mutuos (Centro Español-Spanish Benevolent Society). Os fundadores, que procedían de diferentes partes de España, quixeron formar unha sociedade onde os emigrantes recén chegados puideran atopar o apoio da colonia española xa asentada na cidade.
Este centro foi creado co obxectivo principal de “promover, fomentar y difundir el espíritu de fraternidad y solidaridad entre españoles e hispano-americanos residentes en el país”. Nos primeiros anos axuda aos emigrantes españois necesitados dándolles manutención, aloxamiento, servizo médico e funerario, funcionando ademais como un centro de reunión para os socios. Aínda hoxe, cunha circunstancias moi diferentes, a entidade segue mantendo o seu compromiso de axudar a todos aqueles españois que chegan a Nova York.
O Centro segue mantendo o legado dos seus fundadores e organiza exposicións de arte, bailes folclóricos, concertos de música, presentacións de libros e películas, conferencias, mostras gastronómicas, e outros eventos que conservan e difunden a cultura e historia de España en Nueva York. Colabora en moitas destas actividades con outras entidades hispanas na cidade como o "Círculo Español" ou con institucións como o Consulado ou o Instituto Cervantes. Participa en destacados eventos como o Desfile de la Hispanidad en outubro, e recuperou a celebración da festa do apóstolo Santiago.
Situada na Calle 14, entre a séptima e octava avenidas, a sede da asociación converteuse na última pegada dun dos enclaves españois máis paradigmáticos da cidade, coñecido popularmente como a “Litle Spain”.

Esta sociedade cultural foi fundada o 1 de xaneiro de 1917 por antigos ex-alumnos do Plantel escolar do Centro Gallego "Concepción Arenal" co obxecto de cultivar a cultura galega e cubana entre os seus socios. Entre as súas actividades destacaron a organización de veladas artísticas, concertos musicais, conferencias, xogos deportivos e todo canto favorezese á cultura física, moral e esparcemento dos seus socios.
A directiva fundacional estivo constituida por: José Lens Gómez, como presidente; vicepresidente, José Ramudo; secretario, José Abraira Jartin;vicesecretario, Ceferino Neyra; tesoureiro, Jesús Lamazares; vicetesoureiro, Rosendo Bernardo; vocais: Benito Rodríguez, José Bermudez Nieto, Rogelio de la Serna, Perfecto López Vidal, Manuel Blanco Sueiro, Benigno López, José Sa Martín, Miguel Pierres, Marcelino Alcubilla, Manuel Vázquez, José Rañó, Ángel Rivera, Ángel Barreiro, Ignacio Piñeiro,Saturnina González, Carmen Otero, Herminia Vázquez, Elisa Ajo, Elena Mata, Elena Cacheiras.
Na actualidade o seu presidente é Francisco Avena.

Esta asociación foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Fisterra, residentes en Bos Aires, e que se separaron da sociedade ABC del Partido Judicial de Corcubión, disconformes con algunhas das decisións tomadas. Foron os seus fundadores Angel Lires, José Traba Calvo, Ramón López Castro, Ricardo Santamaría, Jesús M. Traba, Casto M. Insua e Valentín Castreje.
Dende a súa creación os fins da sociedade foron: ser nexo de información aos naturais de Fisterra radicados na Arxentina co seu pobo de orixe; socorrer a esas persoas en casos de verdadeira necesidade como enfermidades, invalidez, ou orfandade; lograr o melloramento intelectual e cultural dos seus asociados; soster unha revista como órgano oficial da sociedade e fundar unha biblioteca e un salón de lectura. Tamén contemplan a realización de festas, reunións, conferencias, etc. para fomentar a unión entre todos os fisterráns que viven na Arxentina.
Dende moi pronto contan con sede social propia, sita na rúa 12 de octubre, de Avellaneda. Consta de dúas plantas: na baixa hai un salón, oficiñas, cociña e depósitos; na planta alta, salón, bar, ximnasio e sala do caseiro. As festas e reunións sociais celébranse nun campo recreativo e cultural chamado "Ara Solis", situado en Florencio Varela, con quincho para 300 persoas, pista de baile, recreo arbolado, piscinas, cancha de tenis e volei, zona de estacionamento e cantina. Tamén contan con instalacións deportivas na Colonia "La Capilla".
En 1937 hai unha reorganización da sociedade que estivo a punto de desaparecer.
En 1928 comezan a publican unha revista mensual coa cabeceira de "Finisterre", que funciona como órgano oficial da entidade. En 1995, editan un boletín, "Mareaxe" que distribúen cunha periodicidade trimestral entre os asociados e tamén a revista "Faro de Finisterre".
Crean un grupo de danzas e música "Aires de Fisterra", con 12 bailaríns e músicos, que actúan nas súas festas.
No ano 1988, houbo disensións entre os socios, o que levou a creación de dúas sociedades cunha denominación similar.

Esta entidade foi creada en 1916 polos emigrantes porriñeses residentes en Bos Aires.
A súa primeira Comisión Directiva estivo integrada por Marcelino Sequeiros, como presidente; vicepresidente, Pedro F. García; secretario, Carlos Fornos; prosecretario, Ignacio Paz; tesoureiro, Ricardo Saavedra; protesoureiro, Emilio Coto; contador, Emilio Rodríguez Leirós; bibliotecario, David Pereiro; vocais: Maximino Pereiro, Jesús Pérez, Verisimo Pérez, Juan Carrera Valverde, Manuel R. Fernández, Eleazar Pereiro, José Leiras, Evaristo I. Catalán, J. Domínguez, M. Afaro, E. Rodríguez, J. Saavedra, Antonio Casalmorto, J. González, F. Oya.
Os fins recollidos nos Estatutos son: "a unión dos naturais de Porriño e aportar desde América alentos e apoios morais e materiais en pro da cultura e da redención do caciquismo ó que está sometido o pobo galego". Entre outros obxectivos está a fundación e lograr o sostén económico de escolas gratuítas para nenos e nenas no seu concello natal, e salientan a importancia da educación física no programa escolar e as clases nocturnas. Tamén desexa fundar bibliotecas en todo o distrito para o público en xeral e axudar no desenvolvemento comercial da súa terra natal, cooperando na construción e conservación dos camiños comunais e veciñais. Outro aspecto sería a loita pola derogación de determinados impostos municipais que pesan sobre os artigos e produtos de primeira necesidade. Pide ás autoridades a creación dun corpo de bombeiros para toda a comarca".
En decembro de 1923 un grupo de socios descontentos da actuación da xunta directiva decide separarse e crear outra sociedade que se denominará "Unión Agraria Parroquias Unidas del Distrito de Porriño"; esta sociedade quince anos despois, en 1938 apoiará a idea de fusión das sociedades de porriñeses existentes en Bos Aires e crean a actual "Sociedad residentes del municipio de Porriño".

Esta sociedade foi creada o ano 1983 polos emigrantes galegos residentes en Sindelfingen (Alemaña) cunha finalidade basicamente recreativa e de reunión e apoio dos seus socios tal e como recollen nos seus Estatutos: "El objeto de la sociedad es promover el entendimiento entre los pueblos, en especial entre españoles y alemanes. Sobre todo por medio de conocimientos personales, culturales, de idioma y de historia. De modo especial se preocupará del mantenimiento de lazos culturales y sociales con Galicia, sus gentes y su historia, así como su lengua y cultura. La finalidad de los estatutos se realizará sobre todo por contactos alemanes-españoles, culturales, actos históricos, los cuales puede presenciar cualquiera que apoye las metas de esta sociedad".

Organizan reunións para celebrar festas tradicionais como o Nadal, comidas, excursións recreativas; imparten ademais clases de galego, charlas, sesións de video e música, etc.

Esta asociación de emigrantes galegos na cidade suíza de Basilea foi creada en xaneiro de 1981 para "A defensa da identidade galega e o espallamento de todos os seus valores, así como a afirmación da súa arte, lingoa, cultura e costumes propias; a sociedade interesará aos membros por todos os problemas político-sociales, económicos e deportivos de Galicia e tentará estreitar os lazos de unión da Comunidade Galega establecida na demarcación consular de Basilea, arredores e en toda Helvecia".

En febreiro aprobaron os seus Estatutos, redactados en galego, e no mes de marzo iniciaron as súas actividades culturais cunha conferencia sobre Castelao.

A sé social contén bar, biblioteca, sala de ensaios e oficinas.

Entre as súas actividades máis destacadas está a celebración do Día das Letras Galegas, o Entroido, o Día da Muller Traballadora, entre outros, onde actúan o seu grupo de teatro, o grupo folclórico "Semente" e o grupo de gaitas "Sementeira". Organizan cursos de lingua, literatura, historia, xeografía e economía galegas.

Dende 1982 publican o boletín "Semente" como voceiro da sociedade.

Formou parte da Federación de Sociedades Galegas na Suíza (FSGS).

Esta sociedade foi creada por un pequeno número de emigrantes naturais da parroquia de Lestrove (Dodro) residentes en Bos Aires e que decidiron non formar parte da sociedade "Hijos de las tres parroquias de Dodro", fundada tamén nese mesmo ano.
O mesmo ano da súa fundación, envía cartos á súa parroquia natal para que se continuasen coas obras de construción dunha praza pública.
En 1916, destina a recadación dun festival organizado pola entidade para o fondo social da "Federación Agraria del Distrito de Padrón" en Buenos Aires, sociedade que apoian na súa loita contra o caciquismo e a favor do desenvolvemento agrario da comarca.
Tamén apoia a publicación da revista "El Eco de Teo".

Esta sociedade de emigrantes, naturais da parroquia de San Martiño de Moreira (do concello de Ponteareas), residentes na Arxentina. Un dos seus promotores foi Manuel Malga que aparece como secretario da entidade en 1922.
Foi unha entidade agrarista e de axuda mutua entre os seus socios.
En 1922, participa activamente na fundación dunha sociedade agraria no seu concello natal, enviando a cantidade de 480 pesetas para a súa organización.
Foi membro fundador "Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales de la República Argentina".

Esta sociedade agraria foi creada polos emigrantes naturais da parroquia de San Salvador de Nogueira (Ponteareas) residentes en Bos Aires.
Entre os seus fundadores podemos mencionar a Antonio Alonso, que foi o primeiro presidente da entidade, Camilo Rodríguez, Américo Fernández, Gabino Rodríguez, Ángel Pérez, Manuel Rivero, Manuel Fernández, Serafín Pérez ou Silverio Fernández.
Trátase dunha sociedade agrarista e instrutiva, que ten como fins principais axudar ao pobo de Nogueira de todas as formas posibles, apoiando aos labradores e a todos os veciños, mediante o envío de cartos para a construción de escolas ou para solucionar outras dificultades puntuais.
Entre os seus obxectivos recollidos nos estatutos aparecen: "1º: socorro moral e material aos asociados; 2º: aumentar a instrución entre os mesmos facéndoa extensiva aos seus fillos; 3º: pago da repatriación a Galicia en casos de necesidade; 4º: protección ao desenvolvemento da agricultura no pobo natal; 5º: reunir fondos para crear e soster unha escola na parroquia de Nogueira en Galicia.
En 1925 acorda en asemblea a construción dun cemiterio na parroquia de Nogueira, mandando a suma de 5.000 pesetas para comezar as obras.
Ao ano seguinte, con este propósito, nomea unha comisión de delegados en Nogueira, para que lles informen e asesoren sobre o tema: "... dan lectura a dos cartas del delegado social en España donde informa sobre los trabajos realizados por él para conseguir la construcción de un cementerio en la parroquia de Nogueira pero consultando la opinión de vecinos y de un abogado éstes disuadieron de tal fin pues la obra sólo serviría para explotación del abad parroquial, en vista de lo cual se cancela en asamblea dicho proyecto. (...). Aprueban sin embargo la construcción de un puente que una los pueblos de Nogueira y Fornelos, creando una comisión que estudie tal proyecto y se encargue de recaudar fondos para dicha obra". Para este labor as sociedades "Hijos de Nogueira y anexos" e "Hijos de Fornelos y Anexos" crean unha "Comisión pro-puente sobre el río Tea" que se encargará da financición da obra, crucial segundo eles para o desenvolvemento económico da comarca.
En outubro de 1934, esta sociedade desaparece tras fusionarse coas sociedades pertencentes ao distrito de Ponteareas na Arxentina: "La Antorcha", "Hijos de Fornelos y anexos" e "Brisas del Plata", creando unha nova sociedade denominada "Centro Renovación del Partido Judicial de Puenteareas".

Esta sociedade foi creada tras a reunión dun grupo de emigrantes naturais da parroquia Santiago de Prevediños (Touro), residentes na Arxentina, que se propuxeron fundar unha entidade que tivera por único obxecto a fundación de escolas no seu partido xudicial. Nestes centros educativos os nenos da zona "debían acadar unha instrución brillante, que lles permitira desenvolverse na vida sen tropezos para ben propio, da súa patria e da humanidade". Ademais póñense a obriga de procurar ocupación aos paisanos recén chegados, o pago en caso de necesidade de axudas económicas aos socios enfermos ou de pagar a súa repatriación.
Entre os seus fundadores destacan Ramón Caneda e José Martínez Mato.
En decembro de 1927 un grupo de socios solicitan que a sociedade se retire da Federación de Sociedades Gallegas, por considerar que ésta supón máis un freo que unha axuda na súa labor instructiva. ("El Heraldo Gallego", nº 737).
En 1927 aproba os seus primeiros estatutos sociais no que recollen as súas aspiracións instrutivas:
"En Galicia fundar escuelas en el distrito a que pertenece con un sistema netamente laico donde los niños puedan estudiar arte y naturaleza. Aquí realiza la protección moral y pecuniaria a los socios en casos de enfermedad, repatriación y recreo según los estatutos.
Art. 2º: a) Fundar y sostener escuelas de instrucción primaria y artes y oficios con cátedra de geografía, historia y comercio de los países más importantes. b) ayudar moral y materialmente a sus asociados siempre que la situación de éstos sea crítica y la comisión directiva juzgue necesario, así como la repatriación en aquellos casos que, por prescripción médica u otras circunstancias así lo exigiesen o lo juzguen conveniente.
Art. 3º: cuando la sociedad disponga de recursos se procederá a la construcción de un edificio adecuado a los fines de que se trata debiendo el edificio reunir las disposiciones necesarias para anexar al mismo la escuela de artes y oficios; tanto la escuela de primera enseñanza como la de artes y oficios serán dotadas de material pedagógico moderno.
Art. 5º: para la primera escuela que funden se buscará el punto más adecuado. En esta escuela será establecida unha biblioteca y sala de lectura para adultos, donde serán remitidos periódicos de todas las naciones en que se hallan establecidas nuestras sociedades.
Art. 6º: los beneficios de las escuelas serán admitidos para todos los hijos de Prevediños y sus contornos sin distinción de ideas, siempre que respeten los reglamentos de la sociedad.
Art. 14º: si si un socio se encontrase enfermo y él lo deseare, la sociedad lo hará ingresar en un hospital y velará por su buena asistencia durante el tiempo que permanezca en el mismo.
Art. 15º: la sociedad en caso de fallecimiento de algún socio sufragará los gastos de su entierro o entregara a la familia del extinto $ 120 m/n si ella así lo deseara".
Esta sociedade queda inactiva en 1937 pola morte do seu presidente, Ramón Martínez. En 1943 un grupo de ex-socios intenta reorganizala baixo a denominación de "Hijos del ayuntamiento de Touro".

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes, naturais do concello de Silleda, residentes na Arxentina. Tiña como principal obxectivo restablecer entre os eles os vínculos de relación e amizade, primando a idea dun dos seus fundadores máis recoñecidos, o mestre Antonio Alonso Ríos, de fundar unha sociedade instrutiva que se centrase na creación de escolas no seu concello natal, para combatir e erradicar o analfabetismo imperante na zona.
A primeira escola construída pola entidade foi na parroquia de Freixeiro e que anos depois chamarán "Rosalía de Castro". A sociedade desexosa de que as escolas servisen de modelo non só no programa de ensinanza senon tamén nas condicións hixiénicas e de comodidade, proxecta e constrúe un segundo edificio escolar en Penadauga que se chamará "Bernardino Ribadavia" e subvencionan unha terceira na parroquia de Refoxos. A cuarta escola construída e subvencionada pola entidade será a de Marco, inaugurada en 1921 e denominada "Francisco Giner de los Ríos". Todos os colexios estiveron sempre provistos de material pedagóxico e dun programa educativo progresista e laico a conta da sociedade, polo que tiveron moitos problemas, sendo clausuradas nalgunha ocasión pola acusación de impartir “educación anarquista”.
Non só tivo unha ampla actividade educativa senón tamén anticaciquil, combatendo dende a súa fundación o caciquismo por medio de manifestos e xornais, nos que se publicitaba o movemento agrarista do concello de Silleda.
Esta entidade foi decana de todas as asociacións que fundaron a “Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales en la República Argentina".
No ano 1946 aproba unha reforma dos seus estatutos sociais, centrándose a partir de entonces, na axuda mutua e nas actividades recreativas.
En xullo de 1982, apróbase a fusión das sociedades da comarca do Deza "Hijos del Partido de Lalín", "Hijos de Silleda", "Unión del Partido de Lalín" e "Hijos del Ayuntamiento de Golada y sus contornos", creando unha unha nova entidade denominada "Centro Lalín de Buenos Aires" que agrupa a todos os emigrantes e descendentes de dezanos residentes na Arxentina.

Esta sociedade foi creada por un grupo de emigrantes naturais do concello de Buján (actualmente denominado Val do Dubra), residentes en Bos Aires. Tiña como finalidade principal o mutualismo entre os seus socios.
En 1932 aproba os estatutos polos que vanse rexir, nos que aparecen as súas finalidades: "Art. 2º: proteger a sus asociados; repatiarlos en caso de enfermedad y faltos de recursos; ayudar a procurarles trabajo y prestarles alcance de la institución, como también orientar y servir de guía a los hijos de Buján que a su llegada a este país soliciten el amparo moral de esta sociedad".
En 1937 pasa a denominarse "Sociedad Hijos de Buján" e en 1964 "Sociedad del Valle del Dubra".

Esta entidade foi creada polos emigrantes naturais do concello de Val do Dubra (antigamente denominado Buján) que residían na Arxentina. Tiña finalidades agraristas e de apoio mutuo.
En 1932 aproba a reforma dalgúns artigos dos seus estatutos nos que aparecen explicitados os seus obxectivos: "Art. 2º: "proteger a sus asociados; repatriarlos en caso de enfermedad y faltos de recursos; ayudar a procurarles trabajo y prestarles alcance de la institución, como también orientar y servir de guía a los hijos de Buján que a su llegada a este país soliciten el amparo moral de esta sociedad. (...)"
Xa no ano 1936 abren unha colecta para a compra dun aparato de radio e teléfono para a sociedade agraria homónima do seu pobo natal, a que sempre apoian con axudas varias.
En 1939 entra a formar parte da "Federación de Sociedades Gallegas de la República Argentina".
Actualmente é unha entidade recreativa e mutualista.

Esta sociedade foi creada polos emigrantes da parroquia de San Brexome de Parga (Guitiriz) residentes na capital arxentina. Foi fundada co nome de "Hijos de San Bréjome".
Como socios fundadores podemos citar a Constantino Espiñeira, Carmelo Lodeiro, Antonio López, José Paderne, José Sanjiao, María Roca, Jesús Lodeiro, Ana L. Sierra, Concepción Losada, Manuel Pérez, José Currás, Francisca García, José López, Manuel Otero, Manuel Prieto, José M. López, Serafín Fernández, Vicente Rodríguez, José M. Fernández, Remedios Carreira, Francisco Vázquez, Remigio Roca, Domingo Grandío, Josefa Grandío, Juan Torres, José Sanjiao, Manuel Pereira, José M. Fernández, Antonio Teyjido, Manuel Comba, Cayetano García, Juan A. Cordeiro, Angel Pereyra, Cándido Castro, Manuel Lodeiro, Francisco Vázquez, Jesús Ares e José Pereira.
A súa idea inicial era organizar unha subscrición para construír un edificio escolar na súa parroquia natal. Conseguen recadar 837dólares da época.O éxito da convocatoria foi moi grande e deciden organizarse en asociación de emigrantes con outros obxectivos pasando a denominarse "Sociedad del ayuntamiento de Trasparga mutua e instructiva", representando asía a todo o concello.
Nos estatutos están os seus obxectivos que consisten basicamente en apoiar en Arxentina aos seus asociados e facer un labor que teña repercusión benéfica para Galicia: "1º - fundar escolas de instrución libre e gratuítas no concello de Trasparga; 2º - fomentar no mesmo concello o desenvolvemento dos métodos modernos na agricultura, gandería e demais industrias rurais; 3º - contribuír a facer efectivas as melloras e reformas que reporten maiores beneficios para os asociados e veciños de Trasparga e facilitar ós mesmos todos os datos e informes que lles poidan ser de práctica utilidade; 4º - repatriar e protexer aos socios que se atopen imposibilitados para o traballo e que carezan de recursos e en caso de morte, sufragar os gastos de enterro e servicio fúnebre
En 1934, aproba en asemblea social aproba os novos estatutos onde aparece o cambio de finalidades e de nome polo de Centro ayuntamiento de Guitiriz -Villa de Parga y sus contornos, cultural, mutual y agrario".
En 1943 é unha das entiddaes lucenses que se fusionan para crear o "Centro Lucense de Buenos Aires".

Esta entidade foi creada por un grupo de emigrantes naturais da parroquia de Taragoña, do concello de Rianxo, que residían na capital arxentina. Foi creada co nome de "Residentes de Taragoña" como unha sociedade de instrución coa intención de crear unha escola na súa parroquia natal.
Tras un breve período de crise, foi refundada o 20 de xuño de 1923 como "Sociedad instructiva pro-escuelas hijos de Taragoña en la República Argentina".
Son fundadores desta sociedade Francisco Suárez, quen foi o seu primeiro presidente, Manuel Regueira, José Otero Rial, Vicente Torrado, Felipe Tubio, Enrique Ces Otero, Manuel Otero Rial, José B. Rey, Ramón Suárez e Vicente Romero.
No ano 1924 leva a cabo unha campaña para conseguir máis recursos económicos cos que construír unha casa-escola no terreo que tiñan da súa propiedade. Este edificio escolar foi inaugurado como escola mixta "Rosalía de Castro" en 1929.
No ano 1946 desaparece tras a súa fusión coas outras sociedades de emigrantes naturais do concello de Rianxo, convertíndose nunha sociedade recreativa e mutualista, baixo o nome de "Sociedad ayuntamiento de Rianjo y Taragoña (unificadas)".

Esta sociedade foi fundada polos emigrantes naturais da parroquia de Cristiñade (Ponteareas) residentes na República Arxentina. Entre os seus socios máis destacados podemos citar a Cándido González, que foi presidente en varias ocasións, Aparicio González, José M. Ledo, José Lamas, José Presa e Benito Piñeiro.
Nos seus estatutos sociais declara como fin principal da entidade «fundar y sostener una escuela, además de cultivar el espíritu de asociación, procurar la mutualidad social, y organizar certámenes tendentes a difundir los conocimientos útiles a la agricultura y estimular sus adelantos».
Xa dende un primeiro momento se encarga de obter fondos para a construción da escola, que foi inaugurada en outubro de 1920. Financiou o seu mantemento ata os anos 30. Para iso celebraba festivais e pícnics para recadar fondos, ademais do que conseguía polo pagamento das cotas sociais.
Nesa década aprobou o proxecto para construír un edificio que sería usado como Casa do Pobo e envía 3000 pesos para o inicio das obras.
En outubro de 1934, fusionouse coas sociedades dos emigrantes do distrito de Ponteareas que existían na Arxentina: "Hijos de Fornelos y Anexos", "Brisas del Plata" e "Hijos de Nogueira". Desta fusión sae unha nova entidade coñecida como "Centro Renovación del partido judicial de Puenteareas", que segue a ter finalidades agraristas e de progreso para a súa terra natal.