Esta asociación foi fundada por un grupo de emigrantes naturais do concello lucense de Sarria, residentes en Arxentina, co pensamento de protexerse mutuamente e a súa vez "fomentar a instrución laica e a loita pola liberación do labrador galego da súa vida mísera, explotado por rendistas e caciques". En instrucción pública teñen o propósito de fundar o primeiro grupo escolar en Sarria e unha biblioteca social de carácter agrícola; fomentar o coñecemento por todos os medios ao seu alcance, o que se relaciona coa produción e maneira de traballar a terra, así como poñer de manifesto a forma na que vive o campesiñado galego.
No número 40 da revista Céltiga aparecen mencionados os seus obxectivos prioritarios: "Allegar recursos para construir en el partido de Sarria el primer grupo escolar donde los niños de ambos sexos puedan recibir una educación racional, atendiendo a las actividades que están llamados a desarrollar en la sociedad moderna. Reunir bajo unha única bandera a todos los residentes del distrito en esta República, tratando de hacer crecer entre ellos esa fructífera planta que se llama "solidaridad" e implantar la protección mutua en los casos de enfermedad u otra cualquier desgracia personal".
O seu presidente fundacional foi Manuel Ribelo.
Durante a década dos 20 do pasado século mandan a súa terra diversas cantidades de cartos para axudar en casos de pobreza e necesidade.
Para obter fondos celebra festivais, festas campestres e tertulias familiares entre os socios. Tamén contemplan a axuda mutua entre eles en casos de enfermidade.
En setembro de 1931, o "Círculo Gallego de Buenos Aires" aproba a súa fusión con esta entidade.
E o 10 de decembro de 1942, crea con outras sociedades de emigrantes da provincia de Lugo en Bos Aires, o "Centro Lucense".